حقیقت لغویحقیقت لغوی به استعمال لفظ در معنای لغویِ موضوعٌ له اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفحقیقت لغوی، به معنای به کار بردن لفظ در معنای موضوع له لغوی آن است؛ به بیان دیگر، به استعمال لفظ در معنایی که واضع لغت آن را در آن معنا وضع نموده یا در میان اهل لغت برای آن معنا وضع تعینی پیدا کرده است، حقیقت لغوی می‌گویند، مانند: استعمال لفظ «اسد» در «حیوان درنده خاص»، یا لفظ «انسان» در «حیوان ناطق». در کتاب « اصطلاحات الاصول » آمده است: «و الثانیة: اعنی الحقیقة اللغویة فهو ما کان وضعه بید واضع اللغة کالحجر و الشجر». [۵]
محمدی، ابوالحسن، مبانی استنباط حقوق اسلامی یا اصول فقه، ص۳۴.
[۷]
فخر رازی، محمد بن عمر، المحصول فی علم اصول الفقه، ج۱، ص۲۹۵.
[۹]
زحیلی، وهبه، اصول الفقه الاسلامی، ج۱، ص۲۹۲.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۲۸، برگرفته از مقاله «حقیقت لغوی» رده‌های این صفحه : حقیقت
|